Net als andere wolluissoorten zijn alle stadia van de Viburni wolluis bedekt met witte wasdraden. Het lichaam is ovaal-vormig met rondom vrij korte wasdraden en aan het achtereind twee langere wasdraden, in lengte de helft tot 2/3 van het lichaam van de wolluis. Op het lichaam is geen lengtestreep zichtbaar, wel meerdere onduidelijk zichtbare dwarsstrepen. De kleur van het lichaam onder de wasdraden is oranje tot roze. Het volwassen vrouwtje legt eitjes buiten het lichaam in een vrij compacte wasachtige massa. De eitjes zijn geel-oranje van kleur. Het kan een paar dagen tot maanden duren voor de eitjes uitkomen. Mannetjes zien er in de laatste fase van hun ontwikkeling heel anders uit dan vrouwtjes. Ze spinnen een langgerekte cocon van wasdraden en komen daar uit tevoorschijn als gevleugelde, vrij fragiele diertjes. Ze leven enkele dagen en zoeken dan actief naar volwassen vrouwtjes om mee te paren

Schade en verspreiding Viburni wolluis

Viburni wolluis is in het algemeen minder schadelijk dan bv. de citruswolluis. Hun ontwikkeling is minder explosief en ze verspreiden zich meer over de hele plant, dus niet alleen in groeipunten. Ze kunnen zich bv. ook op stengels of zelfs op de wortelhals van de plant vestigen. Als ze tot grote aantallen weten uit te groeien kunnen ze schadelijk zijn doordat ze veel sappen uit de plant zuigen waardoor de plant uiteindelijk afsterft. Dat gebeurt bv. in tomaat waar hele stengels weg kunnen vallen als gevolg van de wolluis. Verspreiding gebeurt voornamelijk door de jonge stadia die actief over planten lopen. Zodra ze een verscholen plek gevonden hebben blijven ze hun verdere leven daar zitten. Alle stadia produceren honingdauw. Hierdoor treedt schimmelvorming op met verhindering van de fotosynthese als gevolg.