De meikever is een middelgrote kever met een lengte tot 3 centimeter. De kleur van de dekschilden en de poten is kastanjebruin. Het hele lichaam is bedekt met een fijne, witte beharing en de segmenten van het zwarte achterlijf hebben aan weerszijden driehoekige witte vlekjes. De antennes hebben een oranjebruine kleur en eindigen in een waaiervormige verdikking. De larven (engerlingen) zijn geelwit van kleur met een bruine kop met flinke kaken. Ze kunnen in het laatste ontwikkelingsstadium 4,5 cm groot worden. Als je een larve oppakt rolt hij zich op in de hand. De kevers vliegen vanaf eind april tot half juni. Ze zijn vooral ’s avonds actief en komen dan op licht af (bijvoorbeeld lampen bij sportvelden).

Eitjes worden enkele centimeters diep in de grond gelegd. Na het afzetten van het legsel gaat het vrouwtje weer terug naar de bomen om te eten, waarna wederom eitjes worden afgezet. Deze cyclus herhaalt zich maximaal drie keer, daarna sterft het vrouwtje. De eitjes komen na 4 tot 6 weken uit en de larven ontwikkelen zich in drie jaar tot pop. Door zijn meerjarige levenscyclus zijn er dus altijd verschillende ontwikkelingsstadia van de taxuskever in de bodem te vinden.

Schade en verspreiding Meikever

De volwassen kevers eten bladeren van o.a. eik en beuk. Alleen bij hele grote aantallen levert dit schade op. Door het gebruik van insecticiden zijn de meikevers erg in aantal afgenomen. De laatste jaren is er vooral in het oosten van Nederland weer een toename. De larven van deze kever worden engerlingen genoemd. Ze eten wortels van planten en kunnen enorm veel schade toebrengen in moestuinen en grasvelden. Kenmerkend zijn de dorre, bruine plekken die door het afsterven van de planten ontstaan. Extra schade treedt op door vogels en andere insecteneters die de grond omwoelen op zoek naar larven.

’s Winters kruipen de larven diep weg in de bodem, de rest van het jaar vreten ze plantenwortels.