Op esdoorns kunnen verschillende soorten bladluizen voorkomen, die moeilijk van elkaar te onderscheiden zijn. De belangrijkste soorten zijn Drepanosiphum acerinum, Drepanosiphum platanoidis (grote esdoornluis), Periphyllus acericola en Periphyllus testudinacaus. Iedere soort esdoorn heeft als het ware zijn eigen bladluissoort. Ze zijn zwart of bruin en de nimfen zijn meestal groen. De grote esdoornluis is 3-4 mm groot. Kop en borststuk zijn geelbruin, met donkerder bruine tekening. Het achterlijf is lichtgroen, soms met dwarsbanden. De antennes zijn lang, de siphonen lang en buisvormig. Periphyllus is geel, groen of bruin van kleur en heeft een lang behaard lichaam met erg korte siphonen.

Esdoornbladluizen overwinteren als eitjes, maar deze zijn moeilijk te vinden omdat de eitjes onder de knoppen of schors gelegd worden. Net als bij lindebladluis baren stammoeders de nimfen. Sommige esdoornbladluizen hebben een “overzomerend” stadium.

Schade en verspreiding Esdoorn bladluis

De bladluizen zitten bij voorkeur aan de onderkant van bladeren. Gedurende de zomermaanden zitten ze bij elkaar en zijn ze niet actief. Ergens in augustus worden ze weer actief en groeien ze verder op zodat er dan weer sprake kan zijn van overlast als gevolg van de honingdauw die de luizen uitscheiden. De bomen zelf ondervinden alleen hinder van de bladluizen door de zwarte roetdauwschimmel die op de honingdauw kan gaan groeien. De fotosynthese wordt dan geremd.